Գեղարվեստն
իր տարբեր տեսակներով արտացոլում
է կենսական հակադրության
բազմապիսի դրսևորումները, դրանք մարմնավորելով կերպարների,
նրանց հարաբերությունների, հոգեբանության և տրամադրությունների մեջ։
Կոնֆլիկտի շուրջն են համախմբվում
ստեղծագործության կերպարները։ Կոնֆլիկտ առաջ է շարժում
գործողությունը՝ հակադիր ուժերի առաջին
բախումից մինչև պայքարի լուծումն
ու ավարտը։
Սյուժե ունեցող
երկում կոնֆլիկտի ամենաբնորոշ ձևը դրական և
բացասական կերպարների հակադրությունն է, որն արտահայտում
է սոցիալ-քաղաքական
ներհակ ուժերի պայքարը (օրինակ,
Սասունցի Դավթի ու Մսրա
Մելիքի պայքարը «Սասունցի Դավիթ» էպոսում)։
Կոնֆլիկտի այդ ձևը բնորոշ
է վիպական և
մանավանդ դրամատիկական երկերին, որտեղ սովորաբար պատկերվում
են գործողության ու պայքարի մեջ
հանդես եկող հերոսներ։
Կոնֆլիկտ
կարող է դրսևորվել նաև
կերպարի հոգեբանության, հույզերի ու տրամադրությունների մեջ
(օրինակ, Համլետը (Շեքսպիրի «Համլետ» ողբերգությունից), բացի
արտաքին աշխարհի հետ ունեցած
բացահայտ հակադրությունից, ապրում է նաև
ներքին, սուր պայքարի, կասկածի և տատանումների լարված
հոգեվիճակ) ։ Քնարական ստեղծագործության
հիմքում հաճախ դրվում է
բանաստեղծի իդեալի և շրջապատի
անհաշտ հակադրությունը, բայց ոչ թե
արտաքին բախումների, այլ ներքին դրամատիկ
ապրումների ձևով (օրինակ, Պ.
Դուրյանի, Վ. Տերյանի բանաստեղծություններում
քնարական հերոսի ձգտումների և
իրականության հակադրությունից բխող ողբերգական ապրումները)։ Կոնֆլիկտի տեսությունը
առաջին անգամ հանգամանորեն մշակել
է Գ. Հեգելը։ Ըստ
նրա՝ «իրադրության մեջ առկա հակադրությունը»
առաջացնում է գործող ուժերի
հակամարտություն ներկայացնող գործողության հնարավորություն և անհրաժեշտություն։
Комментариев нет:
Отправить комментарий