Սա շատ հին պատմություն է, որը պատմել են մարդիկ, որոնց համար կարևոր էր
իմաստությունը: Այն պատմում է չորս հարևան ընկերների մասին,
որոնք ուսանում էին այնպիսի վարպետների մոտ և ուսանելու ընթացքում հասել
էին այնպիսի զարմանալի բարձունքների, որ նրանցիցից
յուրաքանչյուրը վստահորեն կարող էր ասել,
որ հասել է իմացության գագաթնակետին: Այնպես պատահեց,
որ այս չորսը որոշեցին ճամփորդել և գործածել իրենց իմացությունը ,
քանի որ ինչպես ասվում է․<<Արդյո՞ք հիմար չէ
նա, ով ունի գիտելիքներ և դրանք չի օգտագործում>>։ Նրանք ճամփա ընկան
միասին։ Սակայն ի սկզբանե գիտեին, և
նախապես էլ հայտնի էր , որ ի տարբերություն երեք ընկերների, որոնք
հմուտ էին և տեսության, և իրագործման մեջ, չորրորդը գիտելիքներով թույլ էր, բայց
ընբռնելու շնորհ ուներ։ Որոշ ժամանակ անց, երբ նրանք ավելի լավ ճանաչեցին
միմյանց, երեք ընկերները զգացին, որ իրենց գործընկերը չունի համապատասխան
որակներ, և որոշեցին նրան տուն ուղարկել։ Երբ նա հրաժարվեց, ընկերները նրան ասացին․
