Ժամանակին վանական համալիրում ապրում էր մի ուսանող, որի անունը Ռակեշ էր։ Ամեն գիշեր նա մագլցում էր վանական համալիրի պատը և շրջում էր շուրջ բոլորը։Նա վաղ առավոտյան վերադարձավ։ Ոչ ոք չգիտեր, որ Ռակեշը գիշերը դուրս էր եկել։ Մի գիշեր, ինչպես միշը Ռակեշւ բոլորին քնած որ գտել։ Նա նայեց Գուրգուժի սենյակում և տեսավ նրան քնած։
Այնուհետև Ռակեշը շրջվեց դեպի պատը։ Նա ուներ մի սանդուղք, որի օգնությամբ թռավ դեպի պատը։ Բայց իրականում գուրգուժին արթնացավ և Ռակեշը դուրս եկավ։ Նա վեր կացավ և վերցրեց սանդուղքը այդտեղից։Մի քանի ժամ անց Ռակեշը վերադարձավ։ Մթության մեջ նա փորձեց մագլցել պատը։ Բայց Գուրգուժին կանգնած էր սանդուղքին։ Նա օգնեց իջնել Ռակեշին և ասաց․ « Որդիս դու գոնե պետք է շալով դուրս գաս գիշերները։ Նա ներողություն խնդրեց և այլևս չգործեց նույն սխալը։
Այնուհետև Ռակեշը շրջվեց դեպի պատը։ Նա ուներ մի սանդուղք, որի օգնությամբ թռավ դեպի պատը։ Բայց իրականում գուրգուժին արթնացավ և Ռակեշը դուրս եկավ։ Նա վեր կացավ և վերցրեց սանդուղքը այդտեղից։Մի քանի ժամ անց Ռակեշը վերադարձավ։ Մթության մեջ նա փորձեց մագլցել պատը։ Բայց Գուրգուժին կանգնած էր սանդուղքին։ Նա օգնեց իջնել Ռակեշին և ասաց․ « Որդիս դու գոնե պետք է շալով դուրս գաս գիշերները։ Նա ներողություն խնդրեց և այլևս չգործեց նույն սխալը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий