Թողած Կարսում, գետի ափին, տունս՝ շինված անտաշ քարով,
Կարսը թողած, Կարսի այգին ու հայրենի երկինքը մով
Եվ Կարինե Քոթանճյանին անգամ չասած մնաս բարով
Ա՜նց եմ կենում հիմա օտար քաղաքների ճանապարհով:
Անց եմ կենում. շուրջս -մարդիկ, շուրջս դեմքեր հազա՜ր-հազա՜ր.
Շուրջս աշխարհն է աղմկում, մարդկային կյանքն անհավասար.
Եվ ո՞վ կասի՝ ինչո՞ւ ես դու, – ո՞վ կասի, թե ո՞ւր հասար,
Դեմքերը, ախ, բութ են այնպես՝ կարծես շինված են տապարով...
Եվ Կարինե Քոթանճյանին անգամ չասած մնաս բարով
Ա՜նց եմ կենում հիմա օտար քաղաքների ճանապարհով:
Անց եմ կենում. շուրջս -մարդիկ, շուրջս դեմքեր հազա՜ր-հազա՜ր.
Շուրջս աշխարհն է աղմկում, մարդկային կյանքն անհավասար.
Եվ ո՞վ կասի՝ ինչո՞ւ ես դու, – ո՞վ կասի, թե ո՞ւր հասար,
Դեմքերը, ախ, բութ են այնպես՝ կարծես շինված են տապարով...
Բանաստեղծությունում Չարենցը ասում է, որ իր տունը գտնվում է Կարսում գետի ափին և շինված է անտաշ քարով։ Նա ասում է որ անգամ իր սիրած էակին մնաս բարով
չասելով թողում ու գնում է Կարսից։
Ասվում է որ գնում է և շրջապատված է մարդկանցով։Ասում է որ այդ դեմքերը ոչինչ չասող դեմքեր են։Բանաստեղծության մեջ նա մարդկային կյանքը համեմատում է երգի հետ։Համեմատում է սրտի վերքի հետ։Ասվում է որ ամեն մարդ մի օր մահանալու է և նա էլ բացառություն չէ։Չարենցն ասում երբ Կարինե Քոթանճյանին տեսնեք Կարսի փողովներում ասեք որ Չարենցն ասավ մնաս բարով։
Եղիշե Չարենց։Տաղ անձնական
Комментариев нет:
Отправить комментарий