Անթիվ գետերով կյանքդ նորոգում,
Լուսինը հալվում, լցվում է նորից
Ու ամեն անգամ կրծքիդ օրորվում…
Ծով, քանի՛ կյանք ես ընդունում քո մեջ,
Մերթ հուզվում ես խոր, մերթ ժպտում գերող…
Ինչպե՞ս կարող ես չլինել դու մեծ,
Երբ ապրել գիտես հազար կյանքերով…
Իմ կարծիքով բանաստեղծությունը գրված է փոխաբերական իմաստով։ Ասվում էր որ մարդ կմահանա եթե նրա կյանքում ամեն օր մի նոր բան չլինի։ Ասվուլ է որ մարդ կարող է համ տխուր լինել համ ուրախ բայց միևնույնն է նա պետք է ապրի։
Комментариев нет:
Отправить комментарий